Mały domek Camelii.

Nie była zazdrosna o koleżankę swego pana, póki ta nie zaczęła się do niego przymilać. Znaczy...chodzi bardziej o to, że Camelia to może zobaczyć. Wtedy na pewno wydrapie jej oczy. Niestety musi działać ostrożnie, bo pan się na nią obrazi. Co prawda dziewczynka już miała jednego pana więc nie cierpiała by tak bardzo, ale jednak jest chowańcem i za bardzo się przywiązuje do swoich właścicieli.
Kiedy przyszli przed domek kobieta od razu zeszła z rąk swego pana i otworzyła drzwi. Weszła do środka i od razu zdjęła szpilki ze zmęczonych staniem nóżek.
-To co, chcesz najpierw mój panie? Kolację, gorącą kąpiel czy...na mnie?
Przy ostatnim wyrazie spokojnie rozpięła 2 górne guziki koszuli ukazując ładny, czarny, koronkowy staniczek. Spokojnie stała na środku małego korytarzyka prowadzącego na lewo do sypialni, a na prawo do salonu. Był dowolny wybór i naturalnie należał to Dreamera. W końcu to on był panem...przynajmniej czasami.

Dziewczyna jeszcze przez chwilę szczęśliwa przytuliła się do chłopaka, póki ręce jej nie opadły. Zdrętwiała na te słowa, po prostu zaniemówiła. Stała jak wryta zaciskając nieświadomie ręce, a echa kroków jej pana odbijały się od posadzki. Po chwili poczuła coś ciepłego pod palcami i podniosła dłonie. Zauważyła piękną purpurową ciecz na palcach. W tym momencie nastąpił koniec, a ciemię okrył mrok dnia ostatecznego.
Włosy dziewczyny rozjaśniły się, jednak nie przybrały różowej barwy tylko fioletową.
Kobieta spokojnie uśmiechnięta podeszła do swego pana od tyłu i przytuliła się do niego brudząc koszulę krwią.
-Chyba coś ci się pomyliło chłopcze. Jedyną osobą, którą powinieneś kochać to Camelia, jeśli nie to cię nauczę. Tak samo jak nauczyłam tego poprzedniego dupka.
Jeśli ktokolwiek znał dobrze Camelie to właśnie ta hybryda, której właśnie dziewczyna wbijała przez koszulę pazury w brzuch. Tylko, że ciężko było określić czy ten zimny i szalony głos należał do Chowańca. Dziewczyna nie była sobą. Naciskała palcami jakby faktycznie chciała przebić się przez skórę. Dobrze, że nie ma pazurów tygrysa, wtedy było by co najmniej kiepsko.

Dzięki krwi szybko mogła wyrwać śliskie dłonie. Mimo wszystko słowa mężczyzny zaczęły ją kuć w głowę, poczuła nieznośny ból. Wszystkie jej części zaczęły wrzeszczeć, kobieta zaczęła głupieć. Ból był nieznośny i stawał się gorszy z każdym słowem.
-Zamknij się!
Jej głos zdawał się zniekształcony, jednak spokojny. Camelia odsunęła ręce od głowy i podniosła ją patrząc na wampira z czystą nienawiścią.
-Nie umrę, nie musisz się obawiać tego. A jeśli chcesz wiedzieć to chętnie ci powiem jak to jest. Mogę ci nawet pokazać, nadal pamiętam każde cięcie, każdy obrót nadgarstka. Zabiłam go. Tymi rękami, sama go zabiłam.
Jej głos zaczął się łamać. Dziewczyna stała twardo na ziemi, jednak łzy powoli i bezwładnie spływały po bladej twarzy.
-Kłamiesz, wszyscy tak mówią. "Przecież ty to co innego". "Nie zostawię cię". Kłamcy, wszyscy kłamiecie jak najęci. Naiwny jesteś, że ci uwierzę teraz, ale trudno stało się. Twoje gówniane szczęście, że Camelia cię kocha dupku i tak kiedyś cię zabiję. Wystarczy, że jeszcze raz tak ją skrzywdzisz.
Kobieta oblizała krew z rąk, część wytarła w spodnie. Tak by nie było śladu na rękach. Usiadła na kanapie w dużym pokoju i odetchnęła sięgając po papierosy leżące na stole. Odpaliła jednego i otarła twarz z wysuszonych łez. Na szybko wypaliła papierosa gdzieś do połowy i położyła go na stole.
-To teraz lepiej popraw się dupku.
Po tym zamknęła oczy i bezwładnie opadła na kanapę blada z jasnoróżowymi włosami. Zmęczona, jakby po prostu spała. Nieprzytomna i nieświadoma niczego.

/Jeśli chcesz ciągnąć to wystarczy prowokacja końcówka wtedy nie będzie aktualna.

Zaś trafiła w pustkę. Widocznie jej druga osobowość teraz się bawiła. Oby nie zabałaganiła tylko.
Dziewczyna słysząc głos otworzyła oczy. Podniosła się delikatnie rozglądając niepewnie, jakby nie była przekonana, że faktycznie znajduje się w swoim własnym domu. Uśmiechnęła się spokojnie patrząc na swego pana, jednak szybko jej twarz zbladła a ręce zasłoniły jej drżące, otwarte usta.
-P-panie, to jest krew, co się panu stało?
Głos jej drżał a jej falowane włosy spadały do oczu nieułożone. Odsunęła ręce od ust, tak jakby chciała go dotknąć ale nie zrobiła tego. Nie dotknęła go tylko siedziała przestraszona czekając, aż jej pan każe jej coś zrobić.

Na słowa swego pana tylko niepewnie kiwała głową potwierdzając, że rozumie. Szła do łazienki, a kiedy chłopak zdjął koszulę ta zawstydzona spuściła wzrok. Wzięła koszulę i włożyła do umywalki. Włączyła zimną wodę i zaczęła ścierać posokę z odzienia.
Na pytanie co robiła na chwilę nie potrafiła odpowiedzieć.
-Robiłam obiad, potem poczułam się śpiąca. Nie wiem co się dalej stało.
Mówiła prawdę, nie mogła wiedzieć co jej dwie jaźnie wyprawiały. Nigdy tego nie wie żadna z nich, było to naprawdę frustrujące czasami.
-A czy ona coś zepsuła?
W głosie kobiety słychać było autentyczny strach i żal. Także gniew na samą siebie, że mogła zrobić coś, o co jej właściciel będzie zły. Słysząc o horrorze wszystkie włosy na jej ciele stanęły momentalnie dęba. Jednak odpowiedziała starając się ukryć drżenie głosu.
-Jeśli tylko chcesz panie.