Oranżeria

Czego nienawidził najbardziej na świecie Gabriel? Swojego życia, to oczywiste, chociaż czy na pewno? Lubił pomagać, lubił żyć, nie miał nic przeciwko swojej egzystencji. Więc co spędzało sen z powiek tego młodzieńca? Saeve. Jego własny dom urządził sobie polowanie. W sumie mógłby to olać i spać, ale był jeden mały problem. On był uciekinierem i ofiarą. Super zabawa, prawda? Gdy wrócił z lekcji do ich domu wspólnego, mając nadzieję na szybkie przetransportowanie się do łóżka, złapali go. Już po samym spojrzeniu można było stwierdzić, że nie mają nic dobrego na myśli, a wręcz przeciwnie. Zresztą czy ten dom mógłby mieć jakieś dobre intencje? Jeśli odpowiedziałeś nie, wygrywasz główną nagrodę! No więc, wracając, gdy już znalazł się w ich łapach, dowiedział się, że im się nudzi i chcą się zabawić. W sumie myślał, że stanie się coś gorszego. Oni po prostu go puścili i powiedzieli, że ma dziesięć minut zanim pójdą za nim. A potem, że jak już go złapią, to zostawią w nieciekawym stanie. Nie użyli takich słów, ale podobnych na tyle, by umrzeć ze strachu serce chłopaka. Dlatego teraz ukrywał się w oranżerii, pociągając nosem i obserwując drzwi ze swojego schowka. Nie wiedział czy czasem któryś z nich nie ma mocy znajdywania. W końcu ich bawiła czysta przyjemność z manipulowaniem słabszym od nich.

W chwili, gdy drzwi się otworzyły, młodzieniec już przysypiał. Wyrwany z pół snu niemalże krzyknął, żeby go zostawili, jednak złapał się za usta i wychylił lekko, by zobaczyć kto idzie. Drżał na całym ciele nie wiedząc co się stanie jeśli to ktoś z jego domu. Na szczęście, albo i nieszczęście, nie kojarzył tej dziewczyny. Wydawała się cicha, spokojnie, nie rozglądała się niepotrzebnie, a to znaczyło, że był bezpieczny. Wsunął się więc jeszcze bardziej w miejsce schowania i czekał dalej. Zoczył też, że noc zaczęła pokazywać swoje piękne oblicze. Nadal jednak nie miał odwagi naciąć się na kogokolwiek z Saeve. To by oznaczało koniec wszystkiego. Choć skoro nadal tu był, to znaczyło o tym, że pewnie nawet go nie szukali. Ta myśl dodawała mu otuchy. Spędził pół dnia w okropnym zaduchu oranżerii, ukrywając się, a koniec końców nic mu się nie stało. Normalny człowiek byłby zły, że chował się na marne, Gabryś natomiast dziękował w duchu wszystkim Bogom, że pozwolili mu pożyć jeszcze chwilkę.

Dziewczyna nie miała chyba zamiaru opuścić pomieszczenia, a nawet wydawało się, że coś jej się stało. Chłopak nawet nie myśląc wyszedł po cichutku ze swojej kryjówki. Do tej pory nie czuł jak bardzo zgniecione stały się jego wszystkie mięśnie. Strach, a potem zmęczenie, skutecznie tuszowały wszelkie niedogodności.
- Dz-dzień dobry... - zaczął nieskładnie i może trochę zbyt bojaźliwie. Miał nadzieję, że dziewczyna nie ma wobec niego złych intencji. - Z-z-zraniłaś s-się? Mogę to n-n-naprawić... - i tak nie mógł powstrzymać jąkania, oraz trzymania się w kącie sali. W końcu to mogła być przykrywka, a ona mogła działać dla tych czerwonych diabłów. (Sam był jednym z nim w końcu). Gabryś złapał za swoje długie włosy i zacisnął na nich łapki. To go trochę uspokajało.

Dziwna dziewczyna płakała. Na początku to Gabriel pomyślał, że nie jest z Saeve i po prostu chciała się ukryć, tak jak on. Nawet ośmielił się stwierdzić, że nie stanie mu się już żadna krzywda, przynajmniej do końca tego pechowego dnia. Jednak jego przypuszczenia jak zwykle minęły się z prawdą i to o jakieś trzysta sześćdziesiąt stopni. Chłopak przyglądał się nieznajomej z pewną dozą strachu i wahania. W sumie nie wiedział co powinien zrobić, jak się zachować, mógł tylko swoim piskliwym głosem zaproponować uleczenie ran. W końcu opanował aż trzy zaklęcia w tym zakresie. Realna sytuacja koniec końców stłumiła jego cudowne umiejętności, bowiem dziewczyna z miłej stała się... opryskliwa. Straszna. Przerażająca. Okropna. Aż żołądek przewrócił się mu na drugą stronę.
- P-przepraszam... - powiedział jeszcze ciszej niż wcześniej i cofnął się o kilkanaście kroków, póki nie wpadł w ścianę za sobą. A raczej kąt oranżerii. - J-ja nie wiedziałem i oni polowali, a j-ja nie chciałem - zaczął nieskładnie dobierać kolejne wyrazy, które w niczym nie przypominały pełnych zdań. Jeśli Arashi serio czuła jego krew, to pewnie zauważyła przyśpieszone nagle tętno, które wręcz epatowało od siebie strachem.

A co było w tym wszystkim najgorsze? Chłopak zdał sobie sprawę, że dziewczyna nie jest od czerwonych. Już szło się domyśleć jej rasy po samych słowach jakie wypowiedziała, a skoro nie stanowiła czarodzieja, a wampira, to jasne, że nie mogła być w jednym domu razem z nim. Czyli że teraz więcej niż jedna zgraja go prześladuje? Teraz miał się chować przed większą ilością osób? Gabryś zsunął się po ścianie, pozwalając włosom opaść na ziemie. - P-przepraszam. - powtórzył, wlepiając bladoniebieskie oczka w chłodną wampirzycę. - Nie chciałem przeszkadzać, u-ukrywałem się tutaj. - spróbował kolejny raz wyjaśnić dziwną sytuację w jakiej oboje się znaleźli.

Co się właściwie działo? Przed chwilą Gabriel mógł wręcz poczuć ogromną nienawiść, jaka skapywała na niego z dziwnej kobiety, która przebywała z nim w tym pomieszczeniu. Nie wiedział co spowodowało aż tak wielką zmianę nastawienia w jej postawie. Nie zrozumcie źle, on był na to wręcz wyczulony, po okropnych kilkuletnich bojach z własnymi współlokatorami, współdomatorami? współdomownikami? Współgrupowiczami? Mniej więcej coś takiego. Oni zawsze stawali się mili, tylko po to, by zgnieść. Z uśmiechami na ustach. Tymi przeklętymi uśmiechami, od których uczniowi robiło się słabo. Na samą ich myśl bladł jeszcze bardziej niż zwykle. Znał je aż za dobrze. Podeszła do niego. Stała tuż zaraz, przy nim, a młodzieniec pogrążony w najczarniejszych myślach, na temat tego co się może za moment stać, nie dał rady się przesunąć nawet o mały milimetr. Wręcz sparaliżowało go.
- N-nie, nie musisz - zachłysnął się powietrzem i zdobył się na odwagę, by spojrzeć w górę. - Mam na imię G-Gabriel - nie umiał powstrzymać tego głupiego jąkania, gdy się denerwował lub bał, takie już miał nawyki i nie umiał z nich zrezygnować, bądź się ich pozbyć. - Przed Saeve...